Oni ja scias, ke sibarito estas tiu homo, kiu ŝatas vivi larĝe kaj lukse. Reta Vortaro difinas ĝin jene: « Homo tro amanta la komforton. » PIV 2005, iomete pli vaste, difinas ĝin jene: « Homo tro amanta vivon molan kaj komfortan, dediĉitan al la plezuro. » Kaj ambaŭ difinoj resendas al epikurano2 (« Adepto de epikurismo [precipe laŭ la 2-a senco]. »), kiu siavice resendas al epikurismo2: « Doktrino false atribuita al Epikuro, ke la feliĉo estas ĝui la voluptojn de la vivo; ŝatado de nuraj korpaj ĝuoj. » Tio, kio eble ja malpli konatas, estas la fakto, ke origine tiu vorto estis laŭurba nomo de la urbo Sybaris en Granda Helenio.

Ni ĉiuj aŭdis ankaŭ paroli pri Pitagoro, kiun ni konas pro tio, ĉar li estas aŭtoro de fama matematika teoremo — tiu pri la katetoj kaj la hipotenuzo. Tio povus kredigi nin, erare, ke Pitagoro estis malvarma matematikisto, dum vere li estis religia fanatikulo. Akceptita al Krotono, ĝi fondis tie sekton, pro kies integrismo krotoniatoj deklaris militon kontraŭ sibaritoj.

Kiel kutime kiam la venkintan partion ĉefas religia reformatoro, ne estis kompato por la venkitoj: Sybaris estis detruata kaj sibaritoj ekstermataj. Sed ne sufiĉis ekstermi ilin fizike: necesis senkreditigi por la venontaj generacioj la sibaritojn kaj ilian hedonismon. La venkintoj, kiuj estas ĉiam tiuj, kiuj skribas la historion, volis vidi en la detruo de Sybaris la nepra efiko de skandala konduto. Jen la moralaĵo de tiu historio: hedonismo kondukas al apatio kaj tiu lasta estis la kaŭzo de la malvenko de la sibaritoj — kvazaŭ la puritanismo de la krotoniatoj neniom rilatus kaj tiuj fanatikuloj senkulpus pri la detruo de Sybaris, aŭ, pli ĝuste, ili taŭgintus kiel dia ilo por puni la sibaritojn kiel ili meritis.